Ақын Мылтықбай Ерімбетов: Біз ене-ата болуға дайынбыз ба?

Ұл туса асық жиып, қыз туса моншақ түйген қазақ халқы ұлды – ырысым, қызды - өрісім деп білген. Әдетте қыз ғұмыры келте, жолы қысқа деп айтып жатады. Бойжеткен ару бөтен үйдің табалдырығын аттаған сәттен бастап келін болады. Енді бәрі бұрынғыдай емес. Төрге тек төркінге барғанда шығады, басына орамал тағып, босағадан орын алады. Өзгелер «барған жердің бағын аш, судай сіңіп, тастай бат» деп тілегін айтып жатады. Бұрынғы қазақ келіндері қандай еді? Қазір қандай? Келіндердің қандай болғанын қалаймыз? «Qareket» бағдарламасының қонақтары осы және басқа сұрақтарға жауап іздейді. Филолог Бибігүл Сұлтанова: Қазақта келіннің отбасындағы және әлеуметтік қызметіне үлкен мән берген. Қазақ келін таңдап, алар алдында үлкен дайындық жасаған. Оның жарқын мысалы – Төле бидің келін таңдау туралы аңызы. Келіннің бір сәлемі ғана көптеген келіспеушіліктің алдын алған. Ол «Балама әйелді өзім таңдап алып беремін. Байдың байлығына қызықпаймын, бидің билігіне қызықпаймын, асыл пышақ қап түбінде жатпайды деген. Келінім ақылды болса, ұлымның елге даңқы кетеді. Би түскендей үй болу – әйелден. Әйелі жақсы болмай ер оңбайды. Ердің бақытын кетіретін де – әйел, ерге бақыт әперетін де – әйел», – деп келінді өзі таңдауға бекінген екен. Жалпы, әйел ғұмырын қызы, келін, ана, ене кезеңі деп қарауға болады. Соның ішінде ең қиын кезең – келін кезеңі. Ақын Мылтықбай Ерімбетов: Келінге біреудің қызы деп қарауға болмайды. Келін өзіңнің балаңдай. Меніңше, қазір үлкен салмақ келіндерге емес ата-енеге салынады. Қыз бала тек үйінде жаман тәрбие алады деп ойламаймын. Ол барған үйінен де жаман болуы мүмкін. Ал, біз ене-ата болуға дайынбыз ба?